Rogativas a la Virgen de Rabanillo (Cantiga 353 de Alfonso X "Quen a omagen")
Con música de Alfonso X "El Sabio" (Cantiga 353) y letra tradicional adaptada recogida en los pueblos de Ayuela, Tabanera y Valderrábano: "Rogativas a la Virgen de Rabanillo" (Texto inspirado en las letrillas recogidas en el libro "Historia de la ermita de Rabanillo" de Mª Jesús Morejón Martín)
ROGATIVAS A LA VIRGEN DE RABANILLO
(Música: Cantiga 353 de Alfonso X)
"Quen a omagen"
Virgen Santa de Rabanillo
te imploramos, ven a ayudar,
y bendícenos con la lluvia
que los campos se puedan regar.
Virgen Santa de Rabanillo,
la que si le pides da,
dadnos agua en abundancia
dadla a todos, todos por igual.
Virgen Santa de Rabanillo,
nuestros hijos nos piden pan;
dadnos agua para los campos,
para que podamos cosechar.
que podamos cosechar.
Tú, Patrona de La Valdavia,
la que siempre nos va ayudar,
dadnos agua para los campos:
que los trigos se van a secar.
Te sacamos por entre los campos
mira, mira como están,
ya se agostan nuestros sembrados,
las espigas no crecerán más.
Virgen Santa de Rabanillo,
ya no hay flores junto a tu altar,
se secaron ya los pimpollos,
porque no los pudimos regar,
no los pudimos regar.
Partituras:
_______VERSIONES ORIGINALES________
Letra original de la cantiga
Quen
a omagen (Cantiga 353)
Como un meninno que criava un abade en sa castra tragia
de comer ao menin[n]o que tiin[n]a a omagen
enos seus braços, e disso-ll' a omagen que comeria con ele mui çedo.
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
E de tal razon com' esta vos direi, se vos prouguer,
miragre que fez a Virgen, que sempre nosso ben quer,
per que ajamos o reyno de seu Fill', ond' a moller
primeira nos deitou fora, que foi malament' errar
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
En comer ha maçãa, que ante lle defendeu
Deus que per ren non comesse, e porque dela comeu
e fez comer seu marido Adan, logo lles tolleu
o reino do Parayso e foy-os end' eixerdar.
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Mas depois Santa Maria, en que á bondad' e sen,
buscou e busca carreiras com' ajamos aquel ben
de Deus, seu Padr' e seu Fillo, que el pera os seus ten,
en que vivan con el senpre sen coita e sen pesar.
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Este miragre mui grande foi, segundo que oý
dizer a omees bõos, que o contaron a my,
dun ric-ome que morava en terra de Venexi,
a que morrian os fillos, que non podian durar.
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
E con mui gran pesar desto, u deles, que lle ficou,
g u abade mui santo dun mõesteir' enviou
o deu-llo que llo criasse, e tan muito o rogou,
que o fillou por seu rogo e feze-o ben criar
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Consigo no mõesteiro; e, per com' aprendi eu,
cada que o faagava chamava-lle «fillo meu»
e dizia-ll' ameude: «Quant' aqui á, tod' é teu.»
E mandava-lle que fosse pela claustra trebellar.
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Andand' assi trebellando, na eigreja 'ntrou e viu
omagen da Virgen santa con seu Fillo, e cousiu
com' era mui fremoso, e cató-o e riyu,
e log' en sa voontade o fillou muit' a amar.
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
E tan gran ben lle queria que ameude veer
o ya muitas vegadas, ca en al neu prazer
tan grande non recebia; pero, porque de comer
non viia que lle davan, fillou-ss' a maravillar.
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
E log' en aquela ora pos eno seu coraçon
que daquelo que lle davan que lle déss' en seu q[u]on;
e des y foi comer logo, e apartou da raçon
sua a mayor partida e foi-lla logo guardar.
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
E pois comeu, trebellando começou-sse logo d'ir
aa eigreja correndo, e eno altar sobir
foi de pees, e daquelo que lle davan a servir
se fillou ant' o meno e começou-ll' a rogar
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Que comesse, e dizendo: «Cada dia t' adurey
desta raçon que me deren e tigo a partirey;
e poren te rog', amigo, que cómias, ca mui ben sei
que sse desto non comeres, outro non cho verrá dar.»
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Depois ben a quinze dias o menynno esto fez
cada dia; mais o Fillo da Virgen de mui bon prez
lle diss' un dia: «Contigo non comerei outra vez,
se cras mig' e con meu Padre non quiseres yr jantar.»
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
O abad' ao menyrmo viu-lle cambiar a faz
e ar enmagrecer muito, e disso com' en solaz
ao meno: «Meu fillo, se tu non comes assaz,
eu te darei ben que cómias, ca te vejo magr' andar.»
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Enton respos o meno: «Carne e vynno e pan
vossos omees, ai, padre, me dan ben e sen afan;
mas eu ao bon meno daquelo que mi a min dan
dou end' a mayor partida e vou-llo sempre levar.»
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Quand' est' oyu o abade, disse-ll': «Ai, fill' e sennor!
E qual é aquel meno a que fazes ess' amor?»
Diss' el: «O fillo da dona que sé no altar mayor,
a que non dan ren que cómia, e vejo-o lazerar.»
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Enton lle diss' o abade, a que chamavan Fiiz:
«Meu fillo, o que lle levas come-o, ou que che diz?»
Diss' el: «Come cada dia; mas des que ll'aquesto fiz,
nunca m'ante falou nada, mais foi-m' oje convidar
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Que con el e con seu padre eu fosse a jantar cras.»
Enton lle diss' o abade: «Pois que tu est' oyd' ás,
e creo certãamente que con eles jantarás,
rogo-t' eu que vaa tigo comer de tan bon manjar.»
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Enton sse foi o abade e chamou os monges seus
e disse-lles: «Ai, amigos, cras m[e] ireieu, par Deus,
esto sei certãamente; e porend' a Don Mateus,
vosso monge, por abade escolled' en meu logar.»
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
E contou-lles en qual guisa esto sabia e qual
razon en con seu criado ouvera, e diss': «Atal
galardon aos que ama a Sennor esperital
dá, con seu Fillo beito, a quena ben sab' amar.»
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
Aquela noite passada, outro dia ant' a luz
o abad' e o menynno enfermaron, com' aduz
o feito deste miragre; e à sesta, quand' en cruz
morreu por nos Jhesu-Christo, morreron eles a par.
Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.
RESUMEN
Un hombre rico en Venecia sólo tenía un hijo porque el resto de sus hijos habían muerto. Envió al niño a vivir en un monasterio para ser criado por el abad. El abad, que llamó al niño su hijo, lo dejó jugar en el claustro. Mientras jugaba, el niño a menudo entraba en la iglesia donde admiraba una estatua de la Virgen y el Niño.
Fue cautivado por el Niño y fue a verlo a menudo. Decidió ofrecerle una parte de la comida que le dieron. Fue a la iglesia, subió al altar y puso la comida delante de la estatua. Prometió traer comida al Niño todos los días, y lo animó a comer.
El chico hizo esto durante quince días. Entonces la estatua del Niño le habló, instándole a comer en la mesa de su Padre al día siguiente.
El abad, al darse cuenta de que el niño estaba adelgazando, lo cuestionó. El niño dijo que había estado compartiendo su comida con el Niño en el altar y le explicó que el Niño le había invitado a cenar.
El abad, después de preguntarle al niño si podía acompañarlo, reunió a sus monjes. Les dijo que iría y nombró a un sucesor, un monje llamado don Mateus.
Esa noche, tanto el abad como el niño cayeron enfermos; a la sexta hora que fueron llevados al cielo.
Comentarios
Publicar un comentario